Artystyczne zwierzęta - kangur.

Taki kangur, rzec by można,
To istota czworonożna,
Ale gdy go puścić w ruch,
Nóg używa tylko dwóch. 

Autor: Jan Brzechwa, Ręce i nogi

EKOtemat - Ekoetykiety, czyli o znaczeniu obrazków z tyłu opakowania.

 Być może będąc na zakupach, wielokrotnie spotkaliście się z różnymi znakami na opakowaniach wszelakich produktów - począwszy od zeszytu, który może być poddany procesowi recyklingu, skończywszy na kosmetykach ze znaczkiem "nie testowane na zwierzętach".
 Znaki ekologiczne to symbole, których umieszczanie na opakowaniu ma na celu poinformowanie klienta o tym, że jest to produkt przyjazny dla środowiska. Coraz więcej osób rozumie, że należy dbać o środowisko, stąd też tzw. zdrowa żywność wpływa na popyt, a ten z kolei wymusza na producentach działania proekologiczne. Ma to bezpośrednie przełożenie na zmniejszenie negatywnego oddziaływania człowieka na przyrodę.

Unia Europejska prowadzi program, mający na celu zachęcenie firm do oferowania produktów i usług bardziej przyjaznych dla środowiska. Identyfikację takich produktów umożliwia uniwersalna etykieta z symbolem kwiatka, która nazywa się Ecolabel.Otrzymanie tego znaku jest równoznaczne ze spełnianiem najostrzejszych norm środowiskowych. 

 Teraz przedstawię wam kilka etykiety, które możecie zobaczyć na produktach żywnościowych, ekologicznych i opakowaniach. 

ŻYWNOŚĆ

 Każdy kraj posiada swoją własną etykietę żywności ekologicznej, np. w Niemczech Błękitny Anioł, w Danii Danish Q-mark, a w Szwajcarii Bio Suisse. EKOLAND to znak ekologiczny nadawany produktom
spożywczym, jest jednym z najlepiej rozpoznawanych znaków towarowych w branży spożywczej w Polsce.




Często spotykanym znakiem ekologicznym jest Produkcja Ekologiczna - Organic Farming. Produkty oznaczone tym znakiem pochodzą bezpośrednio od producenta lub są sprzedawane w zamkniętym i zabezpieczonym opakowaniu.




Ekoznak to często występująca etykieta ekologiczna w Polsce. Przyznawany jest polskim i zagranicznym produktom, które nie powodują negatywnych skutków dla środowiska naturalnego oraz spełniają szereg kryteriów odnoszących się do ochrony zdrowia, środowiska oraz ekonomicznego wykorzystania zasobów.

V lebel - znak ekologiczny, który został zaprezentowany w 1985 roku wkrótce stał się znakiem wegetariańskiej żywności na całym świecie. Rynek produktów nie zawierających składników zwierzęcych rósł w szybkim tempie, dlatego też stworzono znak, który umożliwiałby wegetarianom identyfikację produktów.

OPAKOWANIA 

 

Znak po prawej stronie informuje konsumenta, iż wybierany przez niego produkt jest biodegradowalny - co to oznacza? Opakowania rozkładają się podczas kompostowania i nie uwalniają szkodliwych substancji. Popularne ostatnio torby ekologiczne nazywane mianem biodegradowalnych w większości nie posiadają tego certyfikatu ekologicznego.

Najpopularniejszy i najlepiej znany znak ekologiczny - recykling. Przeznaczony jest dla opakowań, które nadają się do ponownego przetworzenia i wyprodukowania z odzyskanych surowców innego, podobnego produktu (aluminium - puszki, tworzywa sztuczne - pojemniki lub butelki, papier - torby, tektury do pakowania, wypełniacze do pudełek).



Możliwość ponownego wykorzystania - znak ekologiczny ten pojawiający się na opakowaniach przydatnych do  wielokrotnego użytku. Opakowania takie po wykorzystaniu nie stają się odpadkami. Projektuje się je specjalnie z myślą o ponownym użyciu do tego samego celu. Muszą nadawać się do użyciu co najmniej dwukrotnie.

INNE

Nie testowane na zwierzętach.

Dbaj o czystość.

Poetycko o naturze #25

Jesienne niebo

Jesienne niebo słodkie, pełne łaski
spowite w szal kaukaski,
przez drzew bezlistnych rozszczepione pędzle
przeciąga różową frędzlę.
I ku nadziei mej podchodzi z bliska,
słodyczą mnie uściskaj
i na tęsknocie mej opiera dłonie
- pachną ostatnie lewkonie.
Jesienne niebo słodkie, pełne łaski,
zwija swój szal kaukaski
a odrzuciwszy go, staje bez ruchu
z cekinem złotym w uchu.

Maria Jasnorzewska Pawlikowska

Zwierzęta od A do Z - Chaus

CHAUS

(KOT BŁOTNY)

Gatunek ten został opisany w 1777 roku. Jest to jeden z dwóch kotów - obok kota nubijskiego - znanych z egipskich malowideł; chaus był przez Egipcjan używany do polowania na ptaki.

Zamieszkuje bagniste tereny, zarośnięte trzciną i chaszczami w okolicach od Egiptu po Indie, Nepal, Cejlon i Kaukaz, a stąd na wschód aż do po Półwyspu Indochińskiego. Został także zaobserwowany na wysokościach do 2400 m n.p.m., jednak możliwe jest stwierdzenie, że występują znacznie wyżej w Himalajach.

 Chaus jest typem zwierzęcia samotniczego i w odróżnieniu od innych kotowatych nie jest tak aktywny nocą, jak inne gatunki. Chowa się w opuszczonych norach, dziuplach, wilgotnych zatoczekach bagiennych, skałach lub w obszarach porośniętych gęstą roślinnością.

W skład jego pożywienia wchodzą głównie gryzonie oraz ptaki błotne, jednak czasami wzbogaca swoją dietę o węże, jaszczurki, ryby, robaki, a także płazy.

Osiąga 70 cm długości ciała i około 25 cm ogona. Jego waga może wynieść nawet 12 kilogramów. Młode osobniki są pręgowane, zaś umaszczenie dorosłych jest szarobrązowe, stosunkowo jednolite. Jego uszy z krótkimi pędzelkami są niemalże identyczne jak te u rysia. Ogon jest czarno zakończony, puszysty, z wyraźnymi pierścieniami. Pysk przypomina kota domowego.

Na rozległym obszarze występuje w 9 podgatunkach, czyli rasach geograficznych, różniących się ubarwieniem, długością sierści i wielkością. 

Ciąża trwa 66 dni, a po czasie rozwiązania, na świat przychodzi od 3 do 5 młodych, którymi w odróżnieniu od większości gatunków opiekuje się samiec. 

 

Chaus jest niezwykle zdolnym zwierzęciem. Potrafi nurkować, głównie by złapać ryb lub w celu ucieczki przed psami i ludźmi.  

Nie boją się ludzi i często osiedlają w pobliżu ich siedzib, jednak nie dają się łatwo oswoić, nawet w młodym wieku.

Mogą również wspinać się na drzewa. Jak większość kotów, nie używają tylko wzroku i słuchu, podczas polowania, ale również zmysłu węchu. Podczas pracy, mają tendencję do kołysania się z boku na bok. 

 Są mistrzami skoku, podczas którego próbują złapać ptaka w locie. Chociaż mogą one działać z prędkością do 32 kilometrów na godzinę, rzadko udaje im się go schwytać, ponieważ zdobycz ucieka im w czasie odbicia.

 

 

Niestety, jest tępiony ze względu na ładne futro - na jedno damskie okrycie trzeba 12 skórek tego kota. Polowanie na koty błotne jest zabronione w: Bangladeszu, Chinach, Indiach, Izraelu, Pakistanie, Tadżykistanie, Tajlandii i Turcji, nastomiast dozwolone jest w takich krajach jak: Bhutan, Gruzja, Laos, Liban, Nepal, Sri Lanka i Wietnam.

 

Śladami najpiękniejszych PN - Ameryka Północna, część 8.

Park Narodowy Izataccihuatl-Popocatépetl
Meksyk, między dwoma wulkanami Iztaccíhuatl i Popocatépetl, środkowa część Kordyliery Wulkanicznej.

 Meksykański Park Narodowy Izataccihuatl-Popocatépetl powstał w w dniu 8 listopada 1935 roku w celu ochrony wysokich dorzeczy, które dostarczają wodę do doliny Meksyku, Puebli-Tlaxcala i Morelos oraz aby chronić tamtejsze gleby, lasów, flory i fauny, a także w celu zachowania ich niezwykłe piękna. Obejmuje stoki dwóch najwyższych wulkanów Meksyku: Iztaccíhuatl i Popocatépetl. Masyw pierwszego posiada cztery szczyty, z których najwyższy ma wysokość 5230 m n.p.m. Drugi wznosi się na wysokość 5452 m n.p.m. Oba masywy łączy przełęcz Raso ce Cortés. W przeciwieństwie do Popocatépetl na Iztaccíhuatl można się wspinać, jednakże jest to bardzo niebezpieczne. Nazwa Popocatépetl wywodzi się z języka Azteków i oznacza "dymiącą górę", co odnosi się do gęstych chmur dymu wydobywających się z krateru przed erupcjami i w czasie wzmożonej aktywności wulkanu. Pochodząca z nahuatl nazwa drugiego wulkanu odnosi się do czterech wierzchołków góry, mających symbolizować głowę, piersi, kolana i stopy leżącej kobiety.
 Wulkany, według azteckiej mitologii niegdyś były ludźmi – zakochanymi w sobie wojownikiem i księżniczką. Iztaccíhuatl zmarła po dojściu do niej nieprawdziwej wieści, jakoby jej ukochany poległ w walce. Gdy ten wrócił, zabrał jej ciało w góry, by tam pogrzebać siebie i ją. Bogowie, litując się nad ich losem, zamienili oboje w góry – uśpioną Iztaccíhuatl i niekiedy w gniewie wyrzucającego z siebie chmury ognia i popiołu Popocatépetla.

 Roślinność występuje piętrowo, zgodnie z tzw. piętrowymi zmianami kilmatu. W niższych partiach są to głównie lasy z dębem, sosną, jodłą i daglezją, a wraz ze wzrostem wysokości przechodzą one w łąki wysokogórskie. Obydwa wulkany leżą powyżej granicy wiecznego śniegu, która przebiega na wysokości 4300 m n.p.m. Ze względu na wzmożoną aktywność wulkaniczną Popocatépetla  i towarzyszącemu jej wydzielaniu się ciepła nie powstały tam lodowce, natomiast Iztaccihualt  jest najniższą w kraju górą pokrytą wiecznym śniegiem i lodowcami.
   

 
 Góry są domem dla ponad 50 gatunków ssaków: białych jeleni, kojotów, rysi, szarych lisów, oposów, ryjówek, łasic, nietoperzy, świstaków, ryjówek, borsuków, królików i wielu przedstawicieli myszy. W świecie zwierząt dominują drobne gryzonie oraz liczne gatunki ptaków śpiewających: sikory, drozdy, zięby i strzyżyki. 
 Duża różnorodność ptaków,  stwierdzona na podstawie tras ich migracji między Zatoką Meksykańską i Oceanem Spokojnym, mówi o 163 gatunkach, które zamieszkują teren parki. Zgłoszono: jastrzębie, sępy, jastrzębie, sokoły, przepiórki, gołębie żałobne, gołębie, sowy, dzięcioły, jerzyki, skowronki, jaskółki, sójki, zięby, kosy, skowronki i wróble, to między innymi dlaczego jest to obszar o istotnym znaczeniu dla ochrony ptaków (tzw.Conabio). Siedem gatunków ptaków to gatunki endemiczne i 12 znajdują się w kategorii ryzyka, zagrożenia wyginięciem.
Gady reprezentuje grupa dziesięciu gatunków węży i jaszczurek, z których cztery są endemiczne, a sześć jest zagrożonych wyginięciem. Żyje tu też sześć gatunków płazów (żab i zgłoszonych salamander); 4, które są charakterystyczne i są w pięć kategorii ryzyka. 

CIEKAWOSTKI:
Oba wulkany są częścią globalnej sieci rezerwatów biosfery UNESCO od 2010 roku pod nazwą "Wulkany".
Na zboczach wulkanu znajdują się XVI-wieczne klasztory, które w 1994 zostały wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.
Pierwszym Europejczykiem, który w 1519 dotarł na szczyt wulkanu był kapitan Diego de Ordas, uczestnik wyprawy Hernána Cortésa.