Śladami najpiękniejszych PN - Ameryka Północna, część 8.

Park Narodowy Izataccihuatl-Popocatépetl
Meksyk, między dwoma wulkanami Iztaccíhuatl i Popocatépetl, środkowa część Kordyliery Wulkanicznej.

 Meksykański Park Narodowy Izataccihuatl-Popocatépetl powstał w w dniu 8 listopada 1935 roku w celu ochrony wysokich dorzeczy, które dostarczają wodę do doliny Meksyku, Puebli-Tlaxcala i Morelos oraz aby chronić tamtejsze gleby, lasów, flory i fauny, a także w celu zachowania ich niezwykłe piękna. Obejmuje stoki dwóch najwyższych wulkanów Meksyku: Iztaccíhuatl i Popocatépetl. Masyw pierwszego posiada cztery szczyty, z których najwyższy ma wysokość 5230 m n.p.m. Drugi wznosi się na wysokość 5452 m n.p.m. Oba masywy łączy przełęcz Raso ce Cortés. W przeciwieństwie do Popocatépetl na Iztaccíhuatl można się wspinać, jednakże jest to bardzo niebezpieczne. Nazwa Popocatépetl wywodzi się z języka Azteków i oznacza "dymiącą górę", co odnosi się do gęstych chmur dymu wydobywających się z krateru przed erupcjami i w czasie wzmożonej aktywności wulkanu. Pochodząca z nahuatl nazwa drugiego wulkanu odnosi się do czterech wierzchołków góry, mających symbolizować głowę, piersi, kolana i stopy leżącej kobiety.
 Wulkany, według azteckiej mitologii niegdyś były ludźmi – zakochanymi w sobie wojownikiem i księżniczką. Iztaccíhuatl zmarła po dojściu do niej nieprawdziwej wieści, jakoby jej ukochany poległ w walce. Gdy ten wrócił, zabrał jej ciało w góry, by tam pogrzebać siebie i ją. Bogowie, litując się nad ich losem, zamienili oboje w góry – uśpioną Iztaccíhuatl i niekiedy w gniewie wyrzucającego z siebie chmury ognia i popiołu Popocatépetla.

 Roślinność występuje piętrowo, zgodnie z tzw. piętrowymi zmianami kilmatu. W niższych partiach są to głównie lasy z dębem, sosną, jodłą i daglezją, a wraz ze wzrostem wysokości przechodzą one w łąki wysokogórskie. Obydwa wulkany leżą powyżej granicy wiecznego śniegu, która przebiega na wysokości 4300 m n.p.m. Ze względu na wzmożoną aktywność wulkaniczną Popocatépetla  i towarzyszącemu jej wydzielaniu się ciepła nie powstały tam lodowce, natomiast Iztaccihualt  jest najniższą w kraju górą pokrytą wiecznym śniegiem i lodowcami.
   

 
 Góry są domem dla ponad 50 gatunków ssaków: białych jeleni, kojotów, rysi, szarych lisów, oposów, ryjówek, łasic, nietoperzy, świstaków, ryjówek, borsuków, królików i wielu przedstawicieli myszy. W świecie zwierząt dominują drobne gryzonie oraz liczne gatunki ptaków śpiewających: sikory, drozdy, zięby i strzyżyki. 
 Duża różnorodność ptaków,  stwierdzona na podstawie tras ich migracji między Zatoką Meksykańską i Oceanem Spokojnym, mówi o 163 gatunkach, które zamieszkują teren parki. Zgłoszono: jastrzębie, sępy, jastrzębie, sokoły, przepiórki, gołębie żałobne, gołębie, sowy, dzięcioły, jerzyki, skowronki, jaskółki, sójki, zięby, kosy, skowronki i wróble, to między innymi dlaczego jest to obszar o istotnym znaczeniu dla ochrony ptaków (tzw.Conabio). Siedem gatunków ptaków to gatunki endemiczne i 12 znajdują się w kategorii ryzyka, zagrożenia wyginięciem.
Gady reprezentuje grupa dziesięciu gatunków węży i jaszczurek, z których cztery są endemiczne, a sześć jest zagrożonych wyginięciem. Żyje tu też sześć gatunków płazów (żab i zgłoszonych salamander); 4, które są charakterystyczne i są w pięć kategorii ryzyka. 

CIEKAWOSTKI:
Oba wulkany są częścią globalnej sieci rezerwatów biosfery UNESCO od 2010 roku pod nazwą "Wulkany".
Na zboczach wulkanu znajdują się XVI-wieczne klasztory, które w 1994 zostały wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.
Pierwszym Europejczykiem, który w 1519 dotarł na szczyt wulkanu był kapitan Diego de Ordas, uczestnik wyprawy Hernána Cortésa.