Irbis
gatunek drapieżnego ssaka z rodziny kotowatych
Zamieszkuje Himalaje, Wyżynę Tybetańską oraz tereny środkowej Azji. Zamieszkuje stepy, lasy i góry do 6000 m n.p.m. w lecie, a w zimie do 600 m n.p.m. Najchętniej zamieszkuje gęstwiny wysokogórskich krzewów, jak i ubogą roślinność strefy alpejskiej. Potrafi skakać na odległość do 15 m, przy czym długi ogon służy mu jako ster.
Irbis żywi się wszelką zwierzyną. Od myszy do dzikich owiec, a nawet udomowionych jaków.
Jest to bardzo duży kot, osiągający nawet 2 metry, z czego niemal połowa przypada na gruby i puszysty ogon. Wysokość w głębie sięga 60 cm, a ciężar dorosłych samców dochodzi do 70 kg.
Ciało irbisa pokrywa gęsta i długa sierść brudnokremowa, na której rozmieszczone są nierównomiernie małe, czarne plamy. W niektórych partiach ciała zamiast tych plam występują ciemnoszare lub czarne pierścienie. Wzdłuż grzbietu ciągnie się ciemna pręga. Brzuch oraz wewnętrzna strona nóg są białe.
Samica po około 90 dniowej ciąży rodzi 2-4 młodych, które początkowo są ślepe i całkowicie bezradne. Młode rodzą się w jaskiniach, które chronią je przed niebezpieczeństwami. Wysłane są mchem i sierścią matki. Przebywają z nią do 1 roku, dojrzałość płciową samce osiągają w ciągu 3 lat, a samice w 2 roku życia.
Żyje parami i jest aktywny cały dzień, jednak na łowy wychodzi o zmierzchu. Każda para irbisów ma swój własny teren łowiecki, z którego rzadko się oddala. Duże przywiązanie wykazuje też do swojego legowiska, które broni za wszelką cenę, podobnie jak i teren. Nie baczy nawet na człowieka, mimo że z własnej woli nigdy, przenigdy go nie zaatakuje. Bardzo chętnie w ciągu dnia wyleguje się na słońcu, a w nocy śpi zwinięty w kłębek.
Na wolności żyje tylko 4 500-7 000 irbisów, w ogrodach zoologicznych 200.
W niewoli mogą osiągnąć wiek 16-18 lat.
ale ten mały słodki i ten duży też
OdpowiedzUsuń